عضو هیئت علمی دانشگاه تربیت مدرس نسبت به قطع و تخریب تعداد زیادی از درختان ارزشمند ال و غار گیلاسی توسط برنج کاران تالشی هشدار داد. دکتر حامد یوسف زاده در گفتگو با خبرنگار مهر افزود: متاسفانه در سالهای اخیر همراه با تخریب بسیاری از گونه های گیاهی، این گونه نیز علیرغم پراکنش اندک و خواص دارویی فراوان مورد تخریب گسترده بویژه سرشاخه زنی و تهیه علوفه در مناطق تحت پراکنش بویژه در مناطق غرب جنگل هیرکانی شده است. به گفته وی، در حاشیه سفر تحقیقاتی به منطقه تالش، شهرستان ماسال موارد زیادی از قاچاق چوب و تهیه الوار در قلب جنگل مشاهده شد. یوسف زاده اظهار داشت: یکی از این موارد قطع درختان جوان گونه ال است که به گفته مردم بومی به دلیل قابلیت انعطاف بالا و کشیدگی برای تهیه خزانه برنج در اوایل بهار به وفور توسط کشاورزان حاشیه جنگل مورد قطع و استفاده قرار می گیرد. این استاد دانشگاه تصریح کرد: اما مورد بسیار نگران کننده سرشاخه زنی بی رویه گونه ارزشمند جل (غار گیلاسی)است که علیرغم اهمیت دارویی و اکولوژیکی مورد هجوم گسترده دامداران بویژه در فصل خزان قرار گرفته است. به گفته وی، گونه هایی یا شرایط زیستگاهی جل (رویشگاه با شیب بالا سایه گیر و رطوبت بالا) نسبت به دخالتهای انسانی بسیار آسیب پذیرتر بوده و در صورت تخریب زمان بسیار زیادتری را نیاز دارند تا شرایط طبیعی خود را احیاء کنند. یوسف زاده یادآور شد: از طرف دیگر محققان علوم گیاهی معتقدند که گونه جل به عنوان یک گونه همراه با سرخدار (یکی از گونه های شاخص سوزنی برگ جنگل هیرکانی) محسوب می شود، لذا ارزش آن دو چندان است. به گزارش مهر، جل یا غار گیلاسی (Lauracerasus officinalis ( درختچه یا درختی کوتاه، همیشه سبز و ارتفاع آن تا 6 متر است. پراکنش اصلی این گونه در غرب آسیا بویژه ایران و منطقه قفقاز است. این گونه گیاهی از محدود گونه های درختی همیشه سبز جنگل شمال ایران است که در دره های سایه گیر و حاشیه رودخانه با رطوبت بالا یافت می شود. اندامهای مختلف این گیاه خواص دارویی فراوان دارد که حتی امروزه نیز در طب سنتی مورد استفاده است. دمکرده برگ جل برای تسکین دردهای عصبی، سیاتیک به کار می‏رود، ضماد آن برای رفع کوفتگی عضلات، ورمهای سطحی، پوست و خارش جلدی به کار می‏رود. البته میوه سیاه رنگ آن دارای اثر دارویی به مراتب قوی تری نسبت به برگ جل است و خوردن میوه آن برای تسکین دل درد، امراض جگر و طحال سودمند است، و با عسل برای زخم معده و روده تجویز شده است. ۱۰ گرم پوست از آن سنگهای کلیه و مثانه را خرد می ‏کند. در طب قدیم با تهیه ضماد از این گیاه، تسکین ضربان قلب و درد مفاصل استفاده می شده است. در عهد باستان یونانیان به این گونه خیلی احترام می‏ گذاشتند و شاخه‏ های آن را در اعیاد و مراسم مذهبی در دست می ‏گرفتند و دانشمندان تاجی از آن درست کرده، بر روی سر می‏ گذاشتنند. منبع: خبرگزاری مهر